நறுமண அழிப்பான்
அங்கு சென்றாலே இவனுக்குக் குதூகலமும், களிப்பும் எங்கிருந்து வருகிறதென்றே தெரியாது ஆனால் எதனால் வருகிறதென்று அறியலாம். பலப்பல நிறங்களில் சிறிய, பெரிய பந்துகள், ரகரகமாக கண்ணைப்பறிக்கும் விளையாட்டு ஜமானங்கள், நிறம் மாறும் வண்ண வண்ண மின்விளக்குகள், வீட்டு அலங்காரப்பொருட்கள், அடுக்கிவைக்கப்பட்டுள்ள நோட்டுகள், கலர் பேப்பர்கள், பென்சில், பேணா என சொல்லிக்கொண்டே போலாம். இவை ஒருபுறமிருக்க பொட்டு, வளையல், மை, ரிப்பன், என பெண்களுக்குத் தேவையான பொருட்கள் மறுபுறம். பேன்சி ஸ்டோரைத் தொட்டடுத்து ஒரு வீடு, அதுதான் கடை வைத்திருக்கும் கடைக்காரம்மாவின் இல்லம்.
"உள்ள வந்து அதையுமிதையும் கேக்கக்கூடாது. அம்மா பென்சில் மட்டுந்தான் வாங்கிக் குடுப்பேன்" என்று கூறியபடியே அன்புவை பேன்சி ஸ்டோருக்குள் அழைத்துவந்தாள்.
"ஒரு பென்சில் குடுங்க மா? இவனுக்கு வாரம் ஒரு பென்சில் வாங்கவேண்டியதா இருக்கு."
கடைக்காரம்மா தன் பின்னால் திரும்பி அங்கு அடுக்கிவைக்கப்பட்டுள்ள பல அட்டை பாக்ஸ்களிலிருந்து ஒன்றை எடுத்துத் திரும்பினார். தன்முன்னால் இருந்த கண்ணாடி மேஜையில் அந்த பாக்ஸை வைத்துத் திறந்தார். அதுவரை கடையில் உள்ள அனைத்துப் பொருட்களையும் அம்மாவின் கையைப் பிடித்தபடியே ஒவ்வொன்றாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனின் கவனம் திறந்த பாக்ஸை நோக்கிச் சென்றது. அதிலிருந்து வந்த நறுமணம் தான் இதற்குக் காரணம். பாக்ஸில் கட்டுக்கட்டாக பென்சில்கள் ஒருபுறம், மறுபுறம் நறுமணம் வீசக்கூடிய பென்சில் ரப்பர்(Scented Eraser).
வாசனை வரும் பாக்ஸில் என்ன இருக்கிறதென்று அறியும் ஆர்வமிகுதியால் அன்புவின் கால்கள் துள்ளலாயின. மேஜையின் உயரம் அன்புவை விட சற்று அதிகமாதலால் எட்டிப் பார்த்தான், ஓரளவு தெரிந்தது, ஆயினும் திருப்தியடையாமல் இரண்டு மூன்று முறை குதித்தும் பார்த்தான். அடைந்துவிட வேண்டுமென்ற ஆசை அதிகமாயிற்று. நறுமண ரப்பர் அவனுக்கொன்றும் புதிதல்ல ஏற்கனவே பள்ளியில் நண்பர்களிடம் கண்டதுண்டு. சொந்தமாகியதில்லை.
"அம்மா, லப்பரு மா?" என்று அம்மாவுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி கம்மியா குரலில் கேட்டான்.
"உன்கிட்ட என்ன சொல்லி கூட்டிட்டு வந்தேன்?" அம்மா அதட்டலான பாணியில் .
"அம்மா... மா..." என்றான் ஏக்கதோடு.
அம்மா சற்று கனிவான குரலில் "இந்த ரப்பர் எல்லாம் பெரிய பசங்களுக்கு தான் பா, நீ இன்னும் சின்ன பையன்." என்று அவனை சமாதானம் செய்ய முற்பட்டாள்.
நடப்பவற்றையெல்லாம் கவனித்தபடியே இருந்த கடைக்காரம்மா அன்பு'வைப் பார்த்து "எத்தனை வயசு பா ஆகுது உனக்கு?" என்று கேட்டார்.
அன்புவுக்கு அவர்கள் கேட்ட கேள்வி புரிந்தது, பதில்தான் என்னவென்று அறிந்திருக்கவில்லை. அம்மாவைப் பார்த்தான்.
"ஒன்னாவது படிக்கறாங்க, ஆறு வயசாகுது."
காசுகொடுத்து பென்சில் வாங்கும் தருணத்தில் அன்பு அம்மாவின் புடவை முந்தானையை இழுத்தபடியே "வாங்கித்தாமா. வாங்கித்தாமா." என்று சிணுங்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.
"இதுக்குதான் உன்ன எங்கயுமே கூட்டிட்டு வறதில்ல, நட வீட்டுக்கு" என்று பென்சில் வாங்கிவிட்டு அன்புவை இழுத்துக்கொண்டு கடையைவிட்டு வெளியேறினார். கடையும் வீடும் நடக்கும் தூரம்தான். பாதி வழியில் அன்புவின் சிணுங்கல் கண்ணீரும், கெஞ்சலுமாக மாறியது. அம்மா இனி இழுத்துச்செல்ல முடியாதவாறு வழியிலேயே குத்தவைத்து அமர்ந்துகொண்டான்.
"ய் ய் ய் ய்... எனக்கு லப்பரு வேணுஉஉஉஉ..." என்பதைத்தவிர வேறொன்றும் அவன் வாயிலிருந்து வரவில்லை.
இனி சமாதானப்படுத்தி பயனில்லை என்பதை உணர்ந்த அம்மா "வந்துதொல வாங்கிக்கொடுக்கறேன், மொதல்ல ஒப்பாரிவைக்கறத நிப்பாட்டு" என்றாள் கோபத்துடன், இருவரும் கடைக்கு திரும்பிச்சென்றனர்.
அடைந்துவிட்டான். அது ஒரு முயல்வடிவில் உள்ள நறுமணம் வீசும் ரப்பர், வீடுவரை அதை நுகர்ந்துகொண்டே வந்தான். வேலைக்குப் போயிருந்த அப்பா இரவு வீடு திரும்பியிருந்தார். பிரின்டிங் ப்ரஸில் வேலை. மாத சம்பளம். அன்பு புதிதாக வாங்கிவந்த ரப்பரை அப்பாவிடம் காண்பிக்கத் தவறவில்லை. இரவு உணவும் முடிந்தாகிவிட்டது. அன்பு இவ்வளவு நேரம் தன் சட்டைப்பையில் வைத்திருந்த ரப்பரை பள்ளிசெல்லும் புத்தகப்பையில் உள்ள பென்சில் பாக்ஸில் வைத்து பையை மூடினான். தூங்கும்வரை நேரத்தை வீணடிக்காமல் ஒரு பந்தை எடுத்து சுவற்றில் அடித்து விளையாடத் தொடங்கினான். அம்மா, அப்பாவிற்கு சிறிது நேரம் ஓய்வு கிடைத்தது.
"இன்னைக்காவது கேட்டயா?"
"இன்னைக்கு எங்க ஓனர் சீக்கிரம் கிளம்பிட்டாரு, நாளைக்கு கண்டிப்பா கேட்கறேன்."
"கொஞ்ச சீக்கிரமா கேளு, இன்னு அஞ்சு மாசம் இருக்குன்னு அசால்ட்டா இருக்காத. மாசா மாசம் செக்கப்புக்கே நிறைய காசாகுது"
"எவளோ கேட்கறது? ஐநூரு ருவா போதுமா?"
"ஐநூரு ருவா வச்சுக்கிட்டு ஒன்னும்பண்ண முடியாது, மாசம் ஆயிரம் ருவாயாவது வேணும். இப்ப ஒன்னும் தெரியாது கொழந்த பொறந்தப்புறம் இன்னும் செலவு அதிகந்தான் ஆகும்."
"சரி சரி கேட்டுப்பாக்கறேன்." என்று இதைப்பற்றி பேசினது போதும் என்பதுபோல கூறினார் அப்பா.
தன் கவனம் எதிலிருந்தாலும் சரி, அம்மா, அப்பா என்ன செய்கிறார்கள், என்ன பேசுகிறார்கள் என்று கவனிப்பதிலும், ஆராய்வதிலிருந்து அன்பு என்றுமே தவறியதில்லை. விளையாடிக்கொண்டே அவர்கள் உரையாடல்களைக் கேட்டறிந்தான். அன்றிரவு படுக்கையில் அன்புவின் மனதில் என்னென்னவோ சிந்தனைகளும், யூகங்களும் எழுந்தன. பெற்றோர்களின் உரையாடல்கள் மூலம் அன்பு அறிந்துகொண்டது, அம்மா, அப்பா சில நாட்களில் பாப்பா வாங்கப் போகிறார்கள். வாங்கக் காசு பத்தவில்லை. எங்கிருந்து வாங்குவார்கள் என்பது அன்புவிற்கு தெரிந்த ஒன்றே. பக்கத்துவீட்டு வர்ஷா பாப்பாவை ஆஸ்பத்திரியில் இருந்துதான் வாங்கிவந்தார்கள். அடிக்கடி வர்ஷா பாப்பாவுடன் விளையாடியபடியால் தனக்கென ஒரு புதிய பாப்பா வாங்கித்தர போகிறார்கள் என்ற ஆனந்தத்தில் அயர்ந்து தூங்கிவிட்டான்.
ஒரு கொழுத்த கருப்புப் பூனை அன்புவின் வீட்டு வாசலின் முன் உட்கார்ந்திருந்தது. வாசலுக்கு வெளியே நின்றுகொண்டிருந்த அன்புவின் கண்களையே பார்த்தபடி இருந்தது. என்ன காரணத்தினாலோ பூனையின் கண்களைப் பார்த்தவுடனே அன்புவிற்கு இந்தப் பூனையை சும்மாவிடக் கூடாது என்ற எண்ணம் பற்றிக்கொண்டது. எடுத்தான் ஓட்டம். பூனையை நோக்கி. பூனையும் அன்பு பாய்ந்து வருவதைப் பார்த்து துள்ளிக் குதித்து வீட்டினுள் தாவி ஓடியது. வீட்டினுள் நுழைந்த அன்பு சமையலறை அலமாரிமேல் தாவிய பூனையைக் கண்டான். பூனையைப் பிடிக்கும் வேகத்தில் கீழே தண்ணீர் நிரப்பி வைக்கப்பட்டிருந்த குடத்தின்மீது ஏறினான். குடமோ பிளாஸ்டிக் குடம். உடைந்தது மட்டுமல்லாமல் அருகிலிருந்த மற்ற குடங்களையும் கவிழச் செய்தது. அன்பு, முழுவதும் தண்ணீரால் சூழப்பட்ட சமைலறையில் விழுந்து நனைத்த தேகத்தோடு தத்தளித்துக்கொண்டே பூனை சென்ற திசையைப் பார்த்தான், அது அகப்படவில்லை. இந்நேரம் பார்த்து அம்மா வீட்டினுள் வருவதைக் கண்டான். நெஞ்சம் படபடத்தது.
திடுக்கிட்டு எழுந்தான், கண்விழித்தான், சமையலறை பக்கம் திரும்பினான். அடுக்கியது அடுக்கியபடியே இருந்த குடங்கள், சமையல் வேலையில் அம்மா. ஆனால் நனைந்திருந்தது தேகம், தேகம்மட்டுமல்ல பாயும், போர்வையும் தான். விலக்கிவிட்டு எழுந்தான்.
"இன்னைக்கும் உச்சா போய்ட்டிய? சரி, பாத்ரூமுக்கு போய் துணிய கழட்டு. இந்தா, அம்மா இட்லி ஊத்திட்டு வந்துடறேன்." என்றாள்.
"இன்னைக்கு கண்டிப்பா கேளுங்க" என்று கூறி அப்பாவை வேலைக்கு அனுப்பிவிட்டு அன்புவைக் குளிப்பாட்டச் சென்றாள். அம்மாவிடம் தனிமையில் சிறிது நேரம், இதைத்தான் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அன்பு.
"மா, நம்ம வீட்டுக்கு பாப்பா வரப்போகுதா?" என்று அன்பு கேட்டான். அம்மாவிற்கு அன்பு இப்படிக் கேட்டதில் ஆச்சர்யம், ஆயினும் இவனுக்கு எப்படி தெரிந்ததென்று யூகிக்க முடிந்தது, பதில் கூறினாள்.
"ஆமா பா."
"எனக்காகவா வாங்கறிங்க?"
"ஆமா பா" என்றாள் புன்னகையோடு.
"எவளோ பாப்பா மா?"
"ஒன்னு தான் டா அன்பு"
"ஆஸ்பித்திரிலயா மா பாப்பாவ வாங்குவீங்க?"
"ஆமாம்பா" என்றாள் சிரித்துக்கொண்டு.
"பாப்பா வாங்க காசில்லையா மா?"
"அப்படியொன்னும் இல்ல அன்பு"
"காசில்லனா எனக்கு பாப்பா வேண்டாம்மா, அப்புறமா வாங்கித்தா."
அம்மாவிற்கு என்ன பதிலளிப்பதென்றே தெரியவில்லை. தன் மகனின் கரிசனமான பேச்சைக்கண்டு உள்ளம் பூரிப்படைந்தது. கண்களில் கண்ணீர் தேங்கிநின்றது ஆனால் வழியவில்லை சில வினாடிகள் அப்படியே இருந்து மறைந்தது.
அன்புவைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு மற்றவேலைகளும் முடிந்தததாயிற்று. இரண்டு வீடு தள்ளி ஒரு வீட்டின் திண்ணையில் சில பெண்கள் வட்டமாக அமர்ந்திருந்தார்கள், அங்கு சென்று அவர்களுடன் தன்னையும் இணைத்துக்கொண்டாள் அம்மா. அப்பளம் தேய்க்கும் வேலை. அப்படியொன்றும் பெரிய வருமானம் வந்துவிடாதுதான், வீட்டின் சில்லறை செலவுக்கு உதவிகரமாக இருக்கும். பெண்கள் பேசிக்கொண்டே அப்பளம் தேய்க்கும் வேலையில் ஈடுபடுவார்கள். அன்புவின் அம்மாவிற்கு இன்று சம்பள உயர்வு கேட்கவிருக்கும் தன் கணவனைப் பற்றியே மனம் சஞ்சரித்துக்கொண்டிருந்தது. அவ்வளவாக பேச்சில் ஈடுபடவில்லை.
பள்ளியில் அன்புவைச் சுற்றி ஒரே கூட்டம். வேறு எதற்கு? புதிதாக வாங்கிய ரப்பரை அனைத்து சக மாணவர்களுக்கும் காண்பித்துக் கொண்டிருந்தான். ரப்பர் வைத்திருந்த பென்சில் பாக்ஸிலிருந்து நறுமணம் வீசியது. அங்கிருந்த அனைவரும் ஒருவர் மாறி ஒருவர் பென்சில் பாக்ஸை நுகர்ந்து வாசனையை மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தனர். ரப்பரை யாரிடமும் கொடுக்க தயாராக இல்லை ஆதலால் அனைவரும் பென்சில் பாக்ஸை நுகர நேர்ந்தது.
"என் பாக்ஸ்ல கொஞ்ச நேரம் வச்சிக்கிட்டு தர்றேன் தா டா?" என்றான் கூட்டத்தில் ஒருவன்.
"போ டா, எங்கம்மா யார்கிட்டயும் தர கூடாதுன்னு சொல்லிருக்காங்க." என்றான் அன்பு.
மாலையில் அம்மா அன்புவைப் பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தாள். பசி. கைக்கு கிடைத்த, கண்ணில் பட்ட அனைத்து தீனி, தின்பண்டம் எதுவாயினும் ஒரு கை பார்த்தான். "ரொம்ப சாப்படாத" என்ற அம்மாவின் வார்த்தைகள் அவன் காதில் விழக்கூடாது என்பதற்காகவோ என்னவோ தின்பண்டத்தை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே ஓடிவிடுவான். உண்டபின் மீண்டும் வந்து எடுத்துச் செல்வான். அடுத்து அண்டை நண்பர்களுடன் விளையாட்டு.
அப்பா வேலை முடிந்து இரவு வீடு திரும்பினார். முகத்தில் இறுக்கம். அம்மா கவனித்தார், எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லை. இரவு உணவும் முடிந்துவிட்டது. ஏனோ தெரியவில்லை அன்பு சோம்பலாகவே காணப்பட்டான். எந்தச் சத்தமும் இல்லாமல் வீட்டின் மூலையில் அமர்ந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தான்.
"அவனுக்கு என்னாச்சுன்னு பாரு? அவன் எப்பவும்போல இல்லையே?"என்று அப்பா அம்மாவிடம் கூறினார்.
"இங்க வாடா, என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டு அம்மா அன்புவின் நெற்றியை தொட்டுப்பார்த்தாள். அன்பு, யாராவது தன்னை என்னவென்று கேட்கமாட்டார்களா என்று காத்துக்கொண்டிருந்தவன் போல அம்மா கேட்ட மறுகணமே.
"அம்மா வகுரு வலிக்குதும்மா" என்று இரண்டு கைகளாலும் வயிற்றை தேய்த்தபடி சோர்ந்துபோய் கூறினான்.
"எப்படி வலிக்குதுப்பா?"
"சுல்லு, சுல்லுன்னு வலிக்குதும்மா?"
"கண்டதையும் திங்காதன்னு சொன்னா கேட்கறையா?" என்று கூறிக்கொண்டே சென்று நல்லெண்ணையை எடுத்து வந்து அன்புவை படுக்கையில் படுக்கவைத்து வயிற்றில் தேய்த்து விட்டாள்.
"விளையாடாம பேசாம படுத்து தூங்கு, சரியாயிடும்."
அன்புவை படுக்க வைத்துவிட்ட பின், தன்னுள் வெகுநேரம் காத்திருப்பில் கிடந்த கேள்விகள் வெளிவரத் தொடங்கின.
"என்ன சொன்னாங்க?"
"கேட்டேன், இப்போதைக்கு மாசம் ஐநூரு ருவாய் சேத்தி குடுக்கரன்னு சொன்னாங்க."
"ஐநூரு ருவா தானா?"
"கொழந்த பொறந்ததுக்கு அப்பறோம் வேணா மீதி ஐநூரு ருவா போட்டு தர்றன்னு சொன்னாரு."
"ஆனா, நமக்கு இப்பவே காசு தேவப்படுதுன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே?" என்றாள் ஆவேசத்தோடு.
"சொன்னேன்."
"நீ நல்லா புரியற மாதிரி சொல்லிருக்கமாட்ட."
"நல்லா தான் சொன்னேன்."
"உங்க ஓனரு ஒரு கணக்கு போட்டு வச்சிருக்காரு, அந்த கணக்குக்கு ஏத்தமாதிரி தான் நம்ம செலவு பண்ணனும். ஏன், இப்பவே ஆயிரம் ருபா குடுத்தா அவருக்கு என்ன வந்துச்சு?" என்று புலம்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள்
"சரி விடு, நாம தான் என்ன பன்றது, நமக்கு வேற வழி இருக்கா சொல்லு?" என்றார் அப்பா ஆறுதலாக.
"நாம எவளோ தான் கடன் வாங்கக்கூடாதுன்னு வைராக்கியமா இருந்தலும் முடிய மாட்டிங்குது." என்று அம்மா கூறிமுடிப்பதற்குள் கண்களில் இருந்து இருதுளி நீர் வெளிவந்தது.
இவ்வளவு நேரம் வயிற்று வலியுடன் அம்மா, அப்பா பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தவனுக்கு சற்று வயிற்று வலி ஆறிவிட்டது போல. திடிரென்று படுக்கையை விட்டு எழுந்து தன் பள்ளிக்கூட பையில் இருந்த பென்சில் பாக்ஸை திறந்து வாசம் பிடித்துக்கொண்டு மீண்டும் வந்து படுத்துக்கொண்டான். இருவரும் பேச்சை நிறுத்தி ஒருகணம் அன்பு என்ன செய்கிறான் என்று பார்த்தனர். அம்மா இனி சம்பளப் பேச்சு பேசி உபயோகமில்லை வேறு ஏதாவது பேசலாம் என்று கருதி, இன்று காலையில் அன்புவை குளித்துவிடும் போது தங்களுக்குள் நடந்த உரையாடல்களையும் அன்பு கேட்ட கேள்விகளையும் மகிழ்ச்சியுடனும், பெருமித்ததோடும் அப்பாவிடம் கூறினாள்.
"நம்ம பையன் இப்படியெல்லாம் பேசறானா? நம்ம பையனுக்கு ரொம்பத்தான் அறிவு" என்றார் அப்பா அளப்பறியா ஆனந்தத்தோடு.
"ஆமா .. ஆமா .."
"நம்ம கஷ்டம் அவனுக்குத் தெரியறதும் நல்லதுதான். அவன் பேச்சுலயே தெரியுது, பொறக்கப்போறது பையனோ பொண்ணோ அன்பு நல்ல பத்துக்குவான்"
"பின்ன, என் பையனாச்சே!!" என்றாள் பெருமிதத்தோடு. புலம்பிய மனம் மகிழ்ந்தது.
சிறு சங்கடங்கள் இருப்பினும் அன்புவினால் இல்லத்தில் இன்பம் ஊற்று பெறுகிறது. அம்மா, அப்பாவின் இந்த நாள் மகிழ்ந்த மனதோடு முற்று பெறுகிறது. நாளை வருவதை நாளை பார்க்கலாம். அன்பு, இவனால் இல்லமே நறுமணம் கமழ்கிறது, இவனால் துன்பம் அழிந்து விடுகிறது. அவன் நறுமண ரப்பர் போன்று.
மறுநாள். அன்பு திடுக்கிட்டு எழுந்தான். தேகத்தில் அதே ஈரம், ஆனால் இம்முறை வேறொரு கனவு.
****
"உள்ள வந்து அதையுமிதையும் கேக்கக்கூடாது. அம்மா பென்சில் மட்டுந்தான் வாங்கிக் குடுப்பேன்" என்று கூறியபடியே அன்புவை பேன்சி ஸ்டோருக்குள் அழைத்துவந்தாள்.
"ஒரு பென்சில் குடுங்க மா? இவனுக்கு வாரம் ஒரு பென்சில் வாங்கவேண்டியதா இருக்கு."
கடைக்காரம்மா தன் பின்னால் திரும்பி அங்கு அடுக்கிவைக்கப்பட்டுள்ள பல அட்டை பாக்ஸ்களிலிருந்து ஒன்றை எடுத்துத் திரும்பினார். தன்முன்னால் இருந்த கண்ணாடி மேஜையில் அந்த பாக்ஸை வைத்துத் திறந்தார். அதுவரை கடையில் உள்ள அனைத்துப் பொருட்களையும் அம்மாவின் கையைப் பிடித்தபடியே ஒவ்வொன்றாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தவனின் கவனம் திறந்த பாக்ஸை நோக்கிச் சென்றது. அதிலிருந்து வந்த நறுமணம் தான் இதற்குக் காரணம். பாக்ஸில் கட்டுக்கட்டாக பென்சில்கள் ஒருபுறம், மறுபுறம் நறுமணம் வீசக்கூடிய பென்சில் ரப்பர்(Scented Eraser).
வாசனை வரும் பாக்ஸில் என்ன இருக்கிறதென்று அறியும் ஆர்வமிகுதியால் அன்புவின் கால்கள் துள்ளலாயின. மேஜையின் உயரம் அன்புவை விட சற்று அதிகமாதலால் எட்டிப் பார்த்தான், ஓரளவு தெரிந்தது, ஆயினும் திருப்தியடையாமல் இரண்டு மூன்று முறை குதித்தும் பார்த்தான். அடைந்துவிட வேண்டுமென்ற ஆசை அதிகமாயிற்று. நறுமண ரப்பர் அவனுக்கொன்றும் புதிதல்ல ஏற்கனவே பள்ளியில் நண்பர்களிடம் கண்டதுண்டு. சொந்தமாகியதில்லை.
"அம்மா, லப்பரு மா?" என்று அம்மாவுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி கம்மியா குரலில் கேட்டான்.
"உன்கிட்ட என்ன சொல்லி கூட்டிட்டு வந்தேன்?" அம்மா அதட்டலான பாணியில் .
"அம்மா... மா..." என்றான் ஏக்கதோடு.
அம்மா சற்று கனிவான குரலில் "இந்த ரப்பர் எல்லாம் பெரிய பசங்களுக்கு தான் பா, நீ இன்னும் சின்ன பையன்." என்று அவனை சமாதானம் செய்ய முற்பட்டாள்.
நடப்பவற்றையெல்லாம் கவனித்தபடியே இருந்த கடைக்காரம்மா அன்பு'வைப் பார்த்து "எத்தனை வயசு பா ஆகுது உனக்கு?" என்று கேட்டார்.
அன்புவுக்கு அவர்கள் கேட்ட கேள்வி புரிந்தது, பதில்தான் என்னவென்று அறிந்திருக்கவில்லை. அம்மாவைப் பார்த்தான்.
"ஒன்னாவது படிக்கறாங்க, ஆறு வயசாகுது."
காசுகொடுத்து பென்சில் வாங்கும் தருணத்தில் அன்பு அம்மாவின் புடவை முந்தானையை இழுத்தபடியே "வாங்கித்தாமா. வாங்கித்தாமா." என்று சிணுங்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.
"இதுக்குதான் உன்ன எங்கயுமே கூட்டிட்டு வறதில்ல, நட வீட்டுக்கு" என்று பென்சில் வாங்கிவிட்டு அன்புவை இழுத்துக்கொண்டு கடையைவிட்டு வெளியேறினார். கடையும் வீடும் நடக்கும் தூரம்தான். பாதி வழியில் அன்புவின் சிணுங்கல் கண்ணீரும், கெஞ்சலுமாக மாறியது. அம்மா இனி இழுத்துச்செல்ல முடியாதவாறு வழியிலேயே குத்தவைத்து அமர்ந்துகொண்டான்.
"ய் ய் ய் ய்... எனக்கு லப்பரு வேணுஉஉஉஉ..." என்பதைத்தவிர வேறொன்றும் அவன் வாயிலிருந்து வரவில்லை.
இனி சமாதானப்படுத்தி பயனில்லை என்பதை உணர்ந்த அம்மா "வந்துதொல வாங்கிக்கொடுக்கறேன், மொதல்ல ஒப்பாரிவைக்கறத நிப்பாட்டு" என்றாள் கோபத்துடன், இருவரும் கடைக்கு திரும்பிச்சென்றனர்.
அடைந்துவிட்டான். அது ஒரு முயல்வடிவில் உள்ள நறுமணம் வீசும் ரப்பர், வீடுவரை அதை நுகர்ந்துகொண்டே வந்தான். வேலைக்குப் போயிருந்த அப்பா இரவு வீடு திரும்பியிருந்தார். பிரின்டிங் ப்ரஸில் வேலை. மாத சம்பளம். அன்பு புதிதாக வாங்கிவந்த ரப்பரை அப்பாவிடம் காண்பிக்கத் தவறவில்லை. இரவு உணவும் முடிந்தாகிவிட்டது. அன்பு இவ்வளவு நேரம் தன் சட்டைப்பையில் வைத்திருந்த ரப்பரை பள்ளிசெல்லும் புத்தகப்பையில் உள்ள பென்சில் பாக்ஸில் வைத்து பையை மூடினான். தூங்கும்வரை நேரத்தை வீணடிக்காமல் ஒரு பந்தை எடுத்து சுவற்றில் அடித்து விளையாடத் தொடங்கினான். அம்மா, அப்பாவிற்கு சிறிது நேரம் ஓய்வு கிடைத்தது.
"இன்னைக்காவது கேட்டயா?"
"இன்னைக்கு எங்க ஓனர் சீக்கிரம் கிளம்பிட்டாரு, நாளைக்கு கண்டிப்பா கேட்கறேன்."
"கொஞ்ச சீக்கிரமா கேளு, இன்னு அஞ்சு மாசம் இருக்குன்னு அசால்ட்டா இருக்காத. மாசா மாசம் செக்கப்புக்கே நிறைய காசாகுது"
"எவளோ கேட்கறது? ஐநூரு ருவா போதுமா?"
"ஐநூரு ருவா வச்சுக்கிட்டு ஒன்னும்பண்ண முடியாது, மாசம் ஆயிரம் ருவாயாவது வேணும். இப்ப ஒன்னும் தெரியாது கொழந்த பொறந்தப்புறம் இன்னும் செலவு அதிகந்தான் ஆகும்."
"சரி சரி கேட்டுப்பாக்கறேன்." என்று இதைப்பற்றி பேசினது போதும் என்பதுபோல கூறினார் அப்பா.
தன் கவனம் எதிலிருந்தாலும் சரி, அம்மா, அப்பா என்ன செய்கிறார்கள், என்ன பேசுகிறார்கள் என்று கவனிப்பதிலும், ஆராய்வதிலிருந்து அன்பு என்றுமே தவறியதில்லை. விளையாடிக்கொண்டே அவர்கள் உரையாடல்களைக் கேட்டறிந்தான். அன்றிரவு படுக்கையில் அன்புவின் மனதில் என்னென்னவோ சிந்தனைகளும், யூகங்களும் எழுந்தன. பெற்றோர்களின் உரையாடல்கள் மூலம் அன்பு அறிந்துகொண்டது, அம்மா, அப்பா சில நாட்களில் பாப்பா வாங்கப் போகிறார்கள். வாங்கக் காசு பத்தவில்லை. எங்கிருந்து வாங்குவார்கள் என்பது அன்புவிற்கு தெரிந்த ஒன்றே. பக்கத்துவீட்டு வர்ஷா பாப்பாவை ஆஸ்பத்திரியில் இருந்துதான் வாங்கிவந்தார்கள். அடிக்கடி வர்ஷா பாப்பாவுடன் விளையாடியபடியால் தனக்கென ஒரு புதிய பாப்பா வாங்கித்தர போகிறார்கள் என்ற ஆனந்தத்தில் அயர்ந்து தூங்கிவிட்டான்.
ஒரு கொழுத்த கருப்புப் பூனை அன்புவின் வீட்டு வாசலின் முன் உட்கார்ந்திருந்தது. வாசலுக்கு வெளியே நின்றுகொண்டிருந்த அன்புவின் கண்களையே பார்த்தபடி இருந்தது. என்ன காரணத்தினாலோ பூனையின் கண்களைப் பார்த்தவுடனே அன்புவிற்கு இந்தப் பூனையை சும்மாவிடக் கூடாது என்ற எண்ணம் பற்றிக்கொண்டது. எடுத்தான் ஓட்டம். பூனையை நோக்கி. பூனையும் அன்பு பாய்ந்து வருவதைப் பார்த்து துள்ளிக் குதித்து வீட்டினுள் தாவி ஓடியது. வீட்டினுள் நுழைந்த அன்பு சமையலறை அலமாரிமேல் தாவிய பூனையைக் கண்டான். பூனையைப் பிடிக்கும் வேகத்தில் கீழே தண்ணீர் நிரப்பி வைக்கப்பட்டிருந்த குடத்தின்மீது ஏறினான். குடமோ பிளாஸ்டிக் குடம். உடைந்தது மட்டுமல்லாமல் அருகிலிருந்த மற்ற குடங்களையும் கவிழச் செய்தது. அன்பு, முழுவதும் தண்ணீரால் சூழப்பட்ட சமைலறையில் விழுந்து நனைத்த தேகத்தோடு தத்தளித்துக்கொண்டே பூனை சென்ற திசையைப் பார்த்தான், அது அகப்படவில்லை. இந்நேரம் பார்த்து அம்மா வீட்டினுள் வருவதைக் கண்டான். நெஞ்சம் படபடத்தது.
திடுக்கிட்டு எழுந்தான், கண்விழித்தான், சமையலறை பக்கம் திரும்பினான். அடுக்கியது அடுக்கியபடியே இருந்த குடங்கள், சமையல் வேலையில் அம்மா. ஆனால் நனைந்திருந்தது தேகம், தேகம்மட்டுமல்ல பாயும், போர்வையும் தான். விலக்கிவிட்டு எழுந்தான்.
"இன்னைக்கும் உச்சா போய்ட்டிய? சரி, பாத்ரூமுக்கு போய் துணிய கழட்டு. இந்தா, அம்மா இட்லி ஊத்திட்டு வந்துடறேன்." என்றாள்.
"இன்னைக்கு கண்டிப்பா கேளுங்க" என்று கூறி அப்பாவை வேலைக்கு அனுப்பிவிட்டு அன்புவைக் குளிப்பாட்டச் சென்றாள். அம்மாவிடம் தனிமையில் சிறிது நேரம், இதைத்தான் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அன்பு.
"மா, நம்ம வீட்டுக்கு பாப்பா வரப்போகுதா?" என்று அன்பு கேட்டான். அம்மாவிற்கு அன்பு இப்படிக் கேட்டதில் ஆச்சர்யம், ஆயினும் இவனுக்கு எப்படி தெரிந்ததென்று யூகிக்க முடிந்தது, பதில் கூறினாள்.
"ஆமா பா."
"எனக்காகவா வாங்கறிங்க?"
"ஆமா பா" என்றாள் புன்னகையோடு.
"எவளோ பாப்பா மா?"
"ஒன்னு தான் டா அன்பு"
"ஆஸ்பித்திரிலயா மா பாப்பாவ வாங்குவீங்க?"
"ஆமாம்பா" என்றாள் சிரித்துக்கொண்டு.
"பாப்பா வாங்க காசில்லையா மா?"
"அப்படியொன்னும் இல்ல அன்பு"
"காசில்லனா எனக்கு பாப்பா வேண்டாம்மா, அப்புறமா வாங்கித்தா."
அம்மாவிற்கு என்ன பதிலளிப்பதென்றே தெரியவில்லை. தன் மகனின் கரிசனமான பேச்சைக்கண்டு உள்ளம் பூரிப்படைந்தது. கண்களில் கண்ணீர் தேங்கிநின்றது ஆனால் வழியவில்லை சில வினாடிகள் அப்படியே இருந்து மறைந்தது.
அன்புவைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு மற்றவேலைகளும் முடிந்தததாயிற்று. இரண்டு வீடு தள்ளி ஒரு வீட்டின் திண்ணையில் சில பெண்கள் வட்டமாக அமர்ந்திருந்தார்கள், அங்கு சென்று அவர்களுடன் தன்னையும் இணைத்துக்கொண்டாள் அம்மா. அப்பளம் தேய்க்கும் வேலை. அப்படியொன்றும் பெரிய வருமானம் வந்துவிடாதுதான், வீட்டின் சில்லறை செலவுக்கு உதவிகரமாக இருக்கும். பெண்கள் பேசிக்கொண்டே அப்பளம் தேய்க்கும் வேலையில் ஈடுபடுவார்கள். அன்புவின் அம்மாவிற்கு இன்று சம்பள உயர்வு கேட்கவிருக்கும் தன் கணவனைப் பற்றியே மனம் சஞ்சரித்துக்கொண்டிருந்தது. அவ்வளவாக பேச்சில் ஈடுபடவில்லை.
பள்ளியில் அன்புவைச் சுற்றி ஒரே கூட்டம். வேறு எதற்கு? புதிதாக வாங்கிய ரப்பரை அனைத்து சக மாணவர்களுக்கும் காண்பித்துக் கொண்டிருந்தான். ரப்பர் வைத்திருந்த பென்சில் பாக்ஸிலிருந்து நறுமணம் வீசியது. அங்கிருந்த அனைவரும் ஒருவர் மாறி ஒருவர் பென்சில் பாக்ஸை நுகர்ந்து வாசனையை மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தனர். ரப்பரை யாரிடமும் கொடுக்க தயாராக இல்லை ஆதலால் அனைவரும் பென்சில் பாக்ஸை நுகர நேர்ந்தது.
"என் பாக்ஸ்ல கொஞ்ச நேரம் வச்சிக்கிட்டு தர்றேன் தா டா?" என்றான் கூட்டத்தில் ஒருவன்.
"போ டா, எங்கம்மா யார்கிட்டயும் தர கூடாதுன்னு சொல்லிருக்காங்க." என்றான் அன்பு.
மாலையில் அம்மா அன்புவைப் பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தாள். பசி. கைக்கு கிடைத்த, கண்ணில் பட்ட அனைத்து தீனி, தின்பண்டம் எதுவாயினும் ஒரு கை பார்த்தான். "ரொம்ப சாப்படாத" என்ற அம்மாவின் வார்த்தைகள் அவன் காதில் விழக்கூடாது என்பதற்காகவோ என்னவோ தின்பண்டத்தை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே ஓடிவிடுவான். உண்டபின் மீண்டும் வந்து எடுத்துச் செல்வான். அடுத்து அண்டை நண்பர்களுடன் விளையாட்டு.
அப்பா வேலை முடிந்து இரவு வீடு திரும்பினார். முகத்தில் இறுக்கம். அம்மா கவனித்தார், எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லை. இரவு உணவும் முடிந்துவிட்டது. ஏனோ தெரியவில்லை அன்பு சோம்பலாகவே காணப்பட்டான். எந்தச் சத்தமும் இல்லாமல் வீட்டின் மூலையில் அமர்ந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தான்.
"அவனுக்கு என்னாச்சுன்னு பாரு? அவன் எப்பவும்போல இல்லையே?"என்று அப்பா அம்மாவிடம் கூறினார்.
"இங்க வாடா, என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டு அம்மா அன்புவின் நெற்றியை தொட்டுப்பார்த்தாள். அன்பு, யாராவது தன்னை என்னவென்று கேட்கமாட்டார்களா என்று காத்துக்கொண்டிருந்தவன் போல அம்மா கேட்ட மறுகணமே.
"அம்மா வகுரு வலிக்குதும்மா" என்று இரண்டு கைகளாலும் வயிற்றை தேய்த்தபடி சோர்ந்துபோய் கூறினான்.
"எப்படி வலிக்குதுப்பா?"
"சுல்லு, சுல்லுன்னு வலிக்குதும்மா?"
"கண்டதையும் திங்காதன்னு சொன்னா கேட்கறையா?" என்று கூறிக்கொண்டே சென்று நல்லெண்ணையை எடுத்து வந்து அன்புவை படுக்கையில் படுக்கவைத்து வயிற்றில் தேய்த்து விட்டாள்.
"விளையாடாம பேசாம படுத்து தூங்கு, சரியாயிடும்."
அன்புவை படுக்க வைத்துவிட்ட பின், தன்னுள் வெகுநேரம் காத்திருப்பில் கிடந்த கேள்விகள் வெளிவரத் தொடங்கின.
"என்ன சொன்னாங்க?"
"கேட்டேன், இப்போதைக்கு மாசம் ஐநூரு ருவாய் சேத்தி குடுக்கரன்னு சொன்னாங்க."
"ஐநூரு ருவா தானா?"
"கொழந்த பொறந்ததுக்கு அப்பறோம் வேணா மீதி ஐநூரு ருவா போட்டு தர்றன்னு சொன்னாரு."
"ஆனா, நமக்கு இப்பவே காசு தேவப்படுதுன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே?" என்றாள் ஆவேசத்தோடு.
"சொன்னேன்."
"நீ நல்லா புரியற மாதிரி சொல்லிருக்கமாட்ட."
"நல்லா தான் சொன்னேன்."
"உங்க ஓனரு ஒரு கணக்கு போட்டு வச்சிருக்காரு, அந்த கணக்குக்கு ஏத்தமாதிரி தான் நம்ம செலவு பண்ணனும். ஏன், இப்பவே ஆயிரம் ருபா குடுத்தா அவருக்கு என்ன வந்துச்சு?" என்று புலம்ப ஆரம்பித்துவிட்டாள்
"சரி விடு, நாம தான் என்ன பன்றது, நமக்கு வேற வழி இருக்கா சொல்லு?" என்றார் அப்பா ஆறுதலாக.
"நாம எவளோ தான் கடன் வாங்கக்கூடாதுன்னு வைராக்கியமா இருந்தலும் முடிய மாட்டிங்குது." என்று அம்மா கூறிமுடிப்பதற்குள் கண்களில் இருந்து இருதுளி நீர் வெளிவந்தது.
இவ்வளவு நேரம் வயிற்று வலியுடன் அம்மா, அப்பா பேசுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தவனுக்கு சற்று வயிற்று வலி ஆறிவிட்டது போல. திடிரென்று படுக்கையை விட்டு எழுந்து தன் பள்ளிக்கூட பையில் இருந்த பென்சில் பாக்ஸை திறந்து வாசம் பிடித்துக்கொண்டு மீண்டும் வந்து படுத்துக்கொண்டான். இருவரும் பேச்சை நிறுத்தி ஒருகணம் அன்பு என்ன செய்கிறான் என்று பார்த்தனர். அம்மா இனி சம்பளப் பேச்சு பேசி உபயோகமில்லை வேறு ஏதாவது பேசலாம் என்று கருதி, இன்று காலையில் அன்புவை குளித்துவிடும் போது தங்களுக்குள் நடந்த உரையாடல்களையும் அன்பு கேட்ட கேள்விகளையும் மகிழ்ச்சியுடனும், பெருமித்ததோடும் அப்பாவிடம் கூறினாள்.
"நம்ம பையன் இப்படியெல்லாம் பேசறானா? நம்ம பையனுக்கு ரொம்பத்தான் அறிவு" என்றார் அப்பா அளப்பறியா ஆனந்தத்தோடு.
"ஆமா .. ஆமா .."
"நம்ம கஷ்டம் அவனுக்குத் தெரியறதும் நல்லதுதான். அவன் பேச்சுலயே தெரியுது, பொறக்கப்போறது பையனோ பொண்ணோ அன்பு நல்ல பத்துக்குவான்"
"பின்ன, என் பையனாச்சே!!" என்றாள் பெருமிதத்தோடு. புலம்பிய மனம் மகிழ்ந்தது.
சிறு சங்கடங்கள் இருப்பினும் அன்புவினால் இல்லத்தில் இன்பம் ஊற்று பெறுகிறது. அம்மா, அப்பாவின் இந்த நாள் மகிழ்ந்த மனதோடு முற்று பெறுகிறது. நாளை வருவதை நாளை பார்க்கலாம். அன்பு, இவனால் இல்லமே நறுமணம் கமழ்கிறது, இவனால் துன்பம் அழிந்து விடுகிறது. அவன் நறுமண ரப்பர் போன்று.
மறுநாள். அன்பு திடுக்கிட்டு எழுந்தான். தேகத்தில் அதே ஈரம், ஆனால் இம்முறை வேறொரு கனவு.
****
Comments
Post a Comment